472

pod słońcem pod jego brakiem

pod księżycem pod jego cieniem 

stoisz na drodze całkiem okrakiem

pod zimnych gwiazd milczeniem

chciałbym cię pocałować, dotknąć 

stoję po drugiej stronie drogi 

nie mam odwagi by drgnąć 

przy gwiazd spojrzeniu pełnym trwogi  

tak znów mi nie wyszło masz rację

liryka umarła i duszę mam pustą

pod płaszczem dobrych intencji 

skrywam piekło pożądania 

nie mam potrzeby kochania

pod gwiazdą pod jutrzenki blaskiem

pod brzaskiem pod jego ostrym światłem

stoję na tafli i przed osuwiskiem

pod ciężarem czasu który właśnie

wyznaczył moją finalną godzinę  

  

471

Idę sam...

Matka nie żyje

ojca nigdy nie było.

Pada uporczywy deszcz.

Babka umarła

byłem bezradny.

Tak bardzo leje

dziadka nie znałem.

Młody kochanek odchodzi! 

Zawsze jest się samemu.

Przy kasie w markecie

w lesie, w kinie, zawsze...

Jak na pustyni 

na której wyje wicher.

Biją pioruny

arka Noego 

zaraz uniesie się. 

Na ocenie 

z wypłakanych łez.

A ja myślałem całe życie

głupi! 

Że to był

deszcz!  

470

w galerii handlowej, 

wszyscy w pośpiechu, 

usiadłem na szybki obiad, 

u Hindusa i myślę. 

Zanim podadzą chlebki 

i serek i napój, przychodzą mi 

do głowy wszyscy moi 

zmarli. 

Zawsze się bałem zmarłych, 

a teraz siedzą dookoła z uśmiechem 

na twarzy, a obok wszyscy pędzą, 

wydają kasę, są objuczeni jak wielbłądy 

torbami, zjadają zabójcze gofry. A zmarli 

siedzą z uśmiechem na twarzy, 

znów mam rodzinę w całości.

 

Wszystko odżywa, dawne zawiści, 

spojrzenia mściwe, są też uśmiechy, 

jest chichot dzieci, wracają dawne 

miłości. 

I mam to - bingo, 

wszystko jest jasne, 

wszystko banalnie proste, 

wokół są zmarli 

wszyscy, których odprowadzałem 

i ci z opowieści już zmarłych. 

Oto przychodzą, oto siadają, 

i otaczają mnie bytem byłych żyć. 

Oni są martwi - sam będę martwy, 

to już nie długo, już na mnie czeka, 

trumna i wieko. Już na mnie 

czekają moi zmarli...

469

w ten zimny czerwiec, lipiec 

w ten podły sierpień, wrzesień 

nie mogę patrzeć na świat 

nie mam ochoty na chwile uniesień

zasłaniam zasłonki w południe 

chcę spać, w pokoju już mrok

za oknem leje, na świcie wojna

ogarnia mnie tylko lęk i szok

chciałbym w coś wierzyć, kochać

mieć ideały, być komuś za wzór

nic nie potrafię, no może szlochać

bo zamiast kości, kryje się we mnie

sterta piór... 

468

Pod kołdrą jest pusto między nami. Już uciekłeś

z rana na skrzydłach świata. Nie lubię tej pustki,

braku ciebie pomiędzy. Ale mąka się się już rozlała,

tumanem kurzu przykryła nasze twarze. Teraz

w ciąg dnia w słońcu i pod chmurką. Rozpoznamy

siebie w każdym zakamarku miasta – kiedy będziemy

niby beznamiętnie snuli się do domu. I wcale

bez uśmiechu zjemy obiad. Nawet bez emocji

obejrzymy serial. Nawet bez Netflix & Chill

doczekamy dnia tego końca. Umyjemy zęby

i uszy i nos. Któryś rozłoży łóżko… wywietrzy pokój,

zaprosi sen. W tej miękkiej przestrzeni znów

nie będzie pustych miejsc. Ja obok i obok wy...

467

"Miło patrzeć, jak coś na zawsze znika za rogiem

Szansa przechodzi bokiem

Słabszy ciągnę los

Jak to świetnie, kiedy się nic już nie da wyjaśnić

Utknie się w przepaści

Jak chcesz, to dzwoń"

Media:

W kilometrach

466

Teraz żyję nocą. Teraz chowam w snach. 

Wszystkie moje marzenia i jestem przekonany 

że stałem się własnym ojcem - wszystko uważam za bzdury. 

Coraz bardziej przerażony że on i ja to ta sama osoba,

coraz bardziej chcę nie być! 

465

I znowu ta cisza, 

rozpiera brzmieniem, 

tych wszystkich co ból 

swój pominęli milczeniem.

I znowu ta pustka, 

w garnku gra echem, 

to nienapisanych strof 

i rymów głodne spojrzenie.

 

I znowu ten ja! 

Kim jest ten ja? 

Na czasu linie 

skaczę i ginę! 

I tak dookoła, 

karmiąc hedonizm, 

zapętlam ciągle tą 

linę o szyję. 

I tak się staram, 

i walczę codziennie, 

odmierzam życia oddechy sumiennie, 

kolejne spusty i za grzechy odpusty. 

I wracam potem z pracy, 

noc zarywam w klubie. 

Tam chodzą żądze, choć nimi rządzę, 

a whisky i wódka opróżnia mi portfel, 

a potem wracam na kacu do domu... 

I siadam tu przed Tobą... 

Biała pusta przestrzeń, 

ze wstydu za mnie, 

już na czerwono jesteś spaloną...  

464

Co się liczy, 

co nie liczy... 

Zawsze twój uśmiech, 

jest opoką mych snów. 

To się liczy, 

że mogę poczuć 

twój zapach. 

Nie jesteś snem. 

Jesteś obok. 

Jak krzesło 

i kot ale 

skrywasz coś więcej,

choć nie pozwalasz mi 

upaść i mruczysz 

bez powodu,

jest w tobie jedno 

serce. 

Które zgrywa 

się z moim sercem 

i choć nie gramy 

tej samej melodii, 

to kakofonia 

dźwięków. 

To jest jakby 

jedno - nierówne 

choć idealnie 

piękne...      .      

463

Mam jeszcze kilka wpisów brudnych,

jak stare samochody sprowadzone zza granicy. 

Złomy. Stoją i gniją, 

korozja je zjada i nie mają w sobie nic - 

jak produkty z krótkim terminem ważności 

ale nie można ich przecenić. 

Słowa nie tracą tak szybko wartości 

jak zepsuty twarożek. A ja wciąż i od nowa 

chce opowiadać nowe rzeczy - zamiast 

bazować na łatwiźnie. Jeszcze się tli ten pęd do życia...

Dogasa.     

462

Już się prawie roztopił bałwan za oknem 

- a nie widać jeszcze tej wiosny.

Jaka szkoda, że nie ma czasu się tym 

nacieszyć.

Leżę od trzech dni z gorączką nie pocąc ani kropli 

- spuchłem jak ciasto drożdżowe.

W te święta nie było na stole żadnych ciast,

bywały zawsze za dawnych lat.

Czuję że jestem prawdziwym bogaczem 

- znalazłem w kieszeni 1802 jeny. 

A jeszcze 36 tajwańskich dolarów brzęczy 

- w torbie od wspomnień.

W niej trzymam całe życie. 

Bardziej wspomnienia trzymają mnie! 

 

461

Odnalazłem miłość do miast bezkresnych.

Są one bezgwiezdne i głośne,

horda zjawisk cielesnych.

Są jak szept, są jak wrzawa,

są gorące, są bezduszne,

są otwarte i zamknięte,

są więzieniem,

są jak Eden.

Ich ulice pełne zgiełku,

ludzi wypranych ze snów

niewczesnych pośród

miliona budynków,

architektury mającej tylko

koszmarów nowoczesnych

natłok.

Byłem tam wraz

z rojem wylewających się

z metra w szczycie,

rojem os lub dzikich pszczół.

Odnalazłem się w tym mieście,

bez trudu wdychając jego pył i wilgoć,

patrząc jak wplata się w góry

i jak ich zielone zbocza schodzą w dół

do arterii przybierających 

coraz większą moc,

wraz z kolejnym 

zachodzącym słońcem.