436

Ja przeszły dokonany

to wymarzony ja!

Z kliszy wspomnień 

ten ze zdjęć blondyn.

Ten co się chował by

zobaczyć Ciebie.

Co nogi na krzyż składał

by nie urazić boga.

Ów co koszulki wąchał

by poczuć Twój zapach.

I patrzył Ci w oczy głęboko

chcąc odbić się w ich blasku.  

Ten zrozpaczony smarkacz,

który chciał Abyś go brał.

A jednocześnie tylko,

tak łatwego grał pod Ciebie. 

Udawał Abyś był, aby

mógł spijać z ust Twoich.

Każde słowo, oto ono,

bogu niech będą dzięki

za słowa tej piosenki.

Dokonany przeszły ja,

ten wymarzony ja,

przeminął jak wiatr...   

 

435

Było i zgasło. 

Za mgłę wpadło 

mgławicy niebieskiej. 

Za zaślepienie i niewiedzę. 

Pulsuje mi tętnica, 

mam udar! To zapomnienie. 

Jedno słowo, potem zdanie, 

takie małe, choć nie boskie, 

stwarzanie. A zamiast tego, 

tłumaczę się ze swojej słabości. 

Skrywając nadzieję, że skuszę 

Cię, ułudą mojej błyskotliwości. 

Nie? 

Znów nie wyszło, 

żywioły nie opanowane? 

Znów jak od zarania - 

wszystko jest przejebane! 

I tak w kółko...

iskry krzeszę uczuć do Ciebie!

Pot na skroni i suche usta,

w sercu pustka a w trzewiach

gra mi rozpusta!       

434

Druga w nocy, dudni styczniowy deszcz. Oglądam lajfa, naprutego kolesia. Siedzi w Berlinie sam, na dobrej dzielnicy, siedmiu widzów, jego cały świat. Alkohol leje się strumieniem, na wizji znika dżony. Widzowie czekają na skandal, jak głodne sępy na porę karmienia. Za kawałek nagości, są gotowi sprzedać duszę! Za potłuczone butelki, za zapłon firanki od papierosa, za krzyk sąsiadki z balkonu obok, gotowi są wysłać dziesiątki bezwartościowych serduszek. Chłopak jak gwiazda filmowa, odpowiada na coraz bardziej żenujące pytania. Transmisje zrywają się raz za razem. Każda kolejna krótsza, każda coraz bardziej smutna. Nowe czasy, nie mają w sobie już nic, z romantyzmu minionych. Trzecia w nocy, czyżby zaczął wreszcie padać śnieg?