372

Ślimaki pełzają. W letnie dni skwaru. Po Twoim kamieniu. 

Ani kropli wody. Z deszczu czy rosy. Nie dostaje rozgrzana płyta. 

Złudnie gorąca. Zimna skrycie jak zima. Dlatego ochoczo pełzają. 

Na wyścigi. Po kamiennym skrócie. Między jedną a drugą kępą. 

Traw i zieleni. Może z moich oczu. Popłynie kropla. 

Kiedy tak stoję. Nad Twoją skałą. Tylko ślimaki dziś mnie ciekawią. 

Jak mały chłopiec – tak dziś się czuję. Który je zbierał. W słoiku na oknie. 

Znów jestem wtedy. W moim pokoju. Ty stoisz za mną. 

Z tą Swoją miną!  

371

Wszystko się kończy – mówią. Nic nie trwa wiecznie – śpiewają. Przychodzi ostatni dzień. Ostatni koncert. Ostatni obiad. Ostatni pocałunek. Ostatni banalny uśmiech. Ostatnia kropelka zimnej wódki z colą, zostaje wypita z taniego szkła. Ostatni haust powietrza, opuszcza płuca. Respirator przestaje działać. A ty rozdeptujesz, rozsypane po przyprószonym piaskiem chodniku, czerwone wiśnie. Których sok, niby krew, przykleja się do twoich podeszew. Przez ułamek chwili – idziesz zostawiając krwawy ślad. Lecz i on w końcu znika – ostatni ślad – jak pamięć, która po tobie przeminie…