408

"39"

Kochany chłopczyku, 

nie masz już w oczach łez, 

twoją twarz pokrył zarost, 

przez który przebija lekki śnieg. 

Piękny chłopczyku, 

o zamaszystych krokach 

i wysoko ponad linią wzroku 

położnych barkach, 

gdzie zgubiłeś tamtego siebie? 

Gdzie ukrył się chłopczyk, 

za którym wpadłem po uszy 

w miłości najpiękniejszą przepaść?

Wybiła Ci godzina 

39-tych urodzin! Z którymi 

jak zwykle nie umiem się pogodzić. 

Ostatnia trójka w metryce. 

Jestem sparaliżowany. 

Jestem tym przerażony. 

Coraz bardziej przeraża mnie czas 

i to jak obiera nas z tego, co mamy 

na sobie, jak ogranicza nas fizycznie i psychicznie.

Wszystkiego najlepszego drogi 

mówię to z uśmiechem na ustach, 

w duszy kryjąc łzy. 

Nie potrafię spełnić tego jedynego marzenia 

by zamrozić na jakiś czas chwilę, 

by trwała bez końca, lub chociaż 

tylko ten jeden raz więcej. Może nie każdą 

może tylko kilka chwil! 

Ale nie wychodzi z żadną.

Leci styczeń za styczniem 

i maj za majem, 

wiosna po zimie 

i jesień po lecie 

jak z bicza strzelił. 

To wspaniałe by mieć okazję 

do świętowania, ale winszowanie 

upływu czasu ma w sobie 

coś głęboko smutnego, 

nie chodzi o czasy w historii ludzkości 

tylko indywidualny, jednostkowy upływ. 

Tak szybko przemijają nasze losy, 

a że ja, czy Ty, jesteśmy bezznaczeniowymi 

i bezimiennymi pyłkami – tym bardziej 

przejmuje mnie ta błyskawiczność 

przemijania… 

Ten brak znaczenia, 

całkowity brak znaczenia…

Wszystko, co mam 

to emocje i uczucia. 

Dlatego tak często zdarza mi się być naiwnym 

i domagać niemożliwego, 

powrotu do minionych chwil, 

z których rodziły się iskry i wybuchał ogień 

bo jest w moim małym życiu tyle pytań, 

i tylu odpowiedzi bym chciał jeszcze dostać. 

Ale najbardziej być znów z moim 25-letnim Tobą, 

tamtej nocy andrzejkowej, u Andrzeja

kiedy oparzyłem się gorącym woskiem, 

a mój chłopiec mnie ratował czule, 

i wszystko było takie pierwsze i takie cudowne…

Sto lat mój dorosły już misiu, mój kochany...

29.03.2022