372

Ślimaki pełzają. W letnie dni skwaru. Po Twoim kamieniu. 

Ani kropli wody. Z deszczu czy rosy. Nie dostaje rozgrzana płyta. 

Złudnie gorąca. Zimna skrycie jak zima. Dlatego ochoczo pełzają. 

Na wyścigi. Po kamiennym skrócie. Między jedną a drugą kępą. 

Traw i zieleni. Może z moich oczu. Popłynie kropla. 

Kiedy tak stoję. Nad Twoją skałą. Tylko ślimaki dziś mnie ciekawią. 

Jak mały chłopiec – tak dziś się czuję. Który je zbierał. W słoiku na oknie. 

Znów jestem wtedy. W moim pokoju. Ty stoisz za mną. 

Z tą Swoją miną!