472

pod słońcem pod jego brakiem

pod księżycem pod jego cieniem 

stoisz na drodze całkiem okrakiem

pod zimnych gwiazd milczeniem

chciałbym cię pocałować, dotknąć 

stoję po drugiej stronie drogi 

nie mam odwagi by drgnąć 

przy gwiazd spojrzeniu pełnym trwogi  

tak znów mi nie wyszło masz rację

liryka umarła i duszę mam pustą

pod płaszczem dobrych intencji 

skrywam piekło pożądania 

nie mam potrzeby kochania

pod gwiazdą pod jutrzenki blaskiem

pod brzaskiem pod jego ostrym światłem

stoję na tafli i przed osuwiskiem

pod ciężarem czasu który właśnie

wyznaczył moją finalną godzinę  

  

471

Idę sam...

Matka nie żyje

ojca nigdy nie było.

Pada uporczywy deszcz.

Babka umarła

byłem bezradny.

Tak bardzo leje

dziadka nie znałem.

Młody kochanek odchodzi! 

Zawsze jest się samemu.

Przy kasie w markecie

w lesie, w kinie, zawsze...

Jak na pustyni 

na której wyje wicher.

Biją pioruny

arka Noego 

zaraz uniesie się. 

Na ocenie 

z wypłakanych łez.

A ja myślałem całe życie

głupi! 

Że to był

deszcz!  

470

w galerii handlowej, 

wszyscy w pośpiechu, 

usiadłem na szybki obiad, 

u Hindusa i myślę. 

Zanim podadzą chlebki 

i serek i napój, przychodzą mi 

do głowy wszyscy moi 

zmarli. 

Zawsze się bałem zmarłych, 

a teraz siedzą dookoła z uśmiechem 

na twarzy, a obok wszyscy pędzą, 

wydają kasę, są objuczeni jak wielbłądy 

torbami, zjadają zabójcze gofry. A zmarli 

siedzą z uśmiechem na twarzy, 

znów mam rodzinę w całości.

 

Wszystko odżywa, dawne zawiści, 

spojrzenia mściwe, są też uśmiechy, 

jest chichot dzieci, wracają dawne 

miłości. 

I mam to - bingo, 

wszystko jest jasne, 

wszystko banalnie proste, 

wokół są zmarli 

wszyscy, których odprowadzałem 

i ci z opowieści już zmarłych. 

Oto przychodzą, oto siadają, 

i otaczają mnie bytem byłych żyć. 

Oni są martwi - sam będę martwy, 

to już nie długo, już na mnie czeka, 

trumna i wieko. Już na mnie 

czekają moi zmarli...

469

w ten zimny czerwiec, lipiec 

w ten podły sierpień, wrzesień 

nie mogę patrzeć na świat 

nie mam ochoty na chwile uniesień

zasłaniam zasłonki w południe 

chcę spać, w pokoju już mrok

za oknem leje, na świcie wojna

ogarnia mnie tylko lęk i szok

chciałbym w coś wierzyć, kochać

mieć ideały, być komuś za wzór

nic nie potrafię, no może szlochać

bo zamiast kości, kryje się we mnie

sterta piór... 

468

Pod kołdrą jest pusto między nami. Już uciekłeś

z rana na skrzydłach świata. Nie lubię tej pustki,

braku ciebie pomiędzy. Ale mąka się się już rozlała,

tumanem kurzu przykryła nasze twarze. Teraz

w ciąg dnia w słońcu i pod chmurką. Rozpoznamy

siebie w każdym zakamarku miasta – kiedy będziemy

niby beznamiętnie snuli się do domu. I wcale

bez uśmiechu zjemy obiad. Nawet bez emocji

obejrzymy serial. Nawet bez Netflix & Chill

doczekamy dnia tego końca. Umyjemy zęby

i uszy i nos. Któryś rozłoży łóżko… wywietrzy pokój,

zaprosi sen. W tej miękkiej przestrzeni znów

nie będzie pustych miejsc. Ja obok i obok wy...

467

"Miło patrzeć, jak coś na zawsze znika za rogiem

Szansa przechodzi bokiem

Słabszy ciągnę los

Jak to świetnie, kiedy się nic już nie da wyjaśnić

Utknie się w przepaści

Jak chcesz, to dzwoń"

Media:

W kilometrach

466

Teraz żyję nocą. Teraz chowam w snach. 

Wszystkie moje marzenia i jestem przekonany 

że stałem się własnym ojcem - wszystko uważam za bzdury. 

Coraz bardziej przerażony że on i ja to ta sama osoba,

coraz bardziej chcę nie być!